Indonesië Algemeen

Vandaag hebben we voor het eerst een rustdag, zonder programma dus, en die konden we goed gebruiken. Niet wetende dat dit Yans de gelegenheid gaf om voor het eerst een buikje te hebben dat flink van streek is. Lekker veel slapen dus maar!

Dit geeft mij de mogeljkheid om wat meer te vertellen over het reilen en zeilen in Indonesië. We zitten op dit moment in een superluxe hotel waar goed wordt gezorgd voor werkgelegenheid. Door overbevolking wordt hier voor alles een baantje verzonnen. Als we bij het hotel bijvoorbeeld met een auto of bus het terrein op willen staan er al 2 mannen klaar om de slagboom te openen en als je naar binnen wilt, staan er, zoals vanmiddag, wel 3 dames op je te wachten die de deur voor je open doen en met een grote glimlach "selamat siang" (goede middag) tegen je zeggen. Desondanks is iedereen hier altijd super vriendelijk en de mensen komen vrolijk over. Hieraan zou je niet zeggen dat er grote armoede bestaat in dit land en de meeste mensen die we tegen komen maandelijks niet veel verdienen.

Ook als je mensen bedankt, als je bv. je bord op tafel krijgt, hoor je bijna zingend "sama-sama" (als u blieft) in je oren en als je iets vraagt wordt er direct actie ondernomen.

De grote steden zijn erg dicht bevolkt. Zo leven er in Jakarta ruim 10 miljoen mensen en daar komen er van buiten de stad overdag nog eens 6 miljoen bij om te komen werken. Dit leidt tot heel veel drukte op de wegen. De meeste mensen vervoeren zich hier per brommer/scooter en overal langs de wegen vindt je dan ook kleine winkeltjes waar je je brommer kunt laten repareren of banden kunt laten verwisselen. Soms zitten er wel 4-6 naast elkaar, waar wij dan zouden zeggen:"begin met elkaar één winkel." De weg oversteken moet daarom soms ook met gevaar voor eigen leven. Toen ik vanmiddag ging lunchen bij de McDonalds heb ik ongeveer 2 minuten midden op de weg gestaan(bij het zebra-pad) terwijl het verkeer langs me heen raasde. Gelukkig stopte er een auto en kon ik nog net wat scooters ontwijken. Eergisteren hebben we zelf brutaal aan de portier bij de poort gevraagd of hij ons naar de overkant wilde loodsen en dit was geen probleem. Moedig stapte hij met zijn lantaarn de weg op en gebaarde, blazend op zijn fluit, iedereen te stoppen. We hebben de man hiervoor maar een fooitje gegeven van 10.000 roepiah( 1 neuro, zoals onze brabantse groepgenootjes zeggen).
Onze gids heeft een fooienpot opgezet, zodat we niet zelf voor alles per persoon een fooi hoeven te geven aan plaatselijke gidsen, chauffeurs, belboys, enz.Ideaal!

Er valt dus genoeg te beleven hier en als we alles moeten opschrijven, dan zitten jullie vanavond nog te lezen (en ik nog te schrijven). Hier bijna etenstijd en daarna......nog ff lekker de bar in voor een Bintang!